Kursy PT

Badania penetracyjne (Penetrant Testing) to metoda pozwalająca wykryć nieciągłości występujące na zewnętrznej powierzchni obiektu badanego (metoda powierzchniowa) oraz na pośredniej ocenie ich charakteru i rozmiaru poprzez ocenę powstałego wskazania nieciągłości. Jest jedną z najstarszych, znanych metod badań nieniszczących.

Metoda bazuje na występowaniu zjawiska wnikania kapilarnego cieczy w wąskie szczeliny, np. braki ciągłości struktury materiału badanego, przy czym decydujące znaczenie ma tu szerokość samej szczeliny, zwilżalność materiału badanego, napięcie powierzchniowe cieczy (penetranta) oraz w dużej mierze czystość powierzchni obiektu badanego (nieciągłość musi być otwarta do powierzchni badanej).

Badanie składa się z kilku kolejnych etapów. Należą do nich:

• Czyszczenie wstępne czyli oczyszczenie i odtłuszczenie powierzchni w celu umożliwienia wniknięcia penetranta w ewentualne nieciągłości
• Naniesienie penetranta na powierzchnię badaną poprzez natrysk, zanurzenie itp. oraz kontrolę zwilżalności powierzchni w czasie penetracji
• Czyszczenie pośrednie czyli usunięcie nadmiaru penetranta z powierzchni zewnętrznej obiektu po czasie wnikania
• Wywołanie czyli naniesienie na powierzchnię badaną warstwy wywoływacza, którego zasadnicza funkcja polega na ujawnieniu potencjalnych miejsc występowania nieciągłości
• Ocena powstałych wskazań
   

Ważnymi aspektami są czas trwania poszczególnych etapów, temperatura, w jakiej są przeprowadzane, oraz technika ich wykonania. Parametry te podają odpowiednie przepisy badawcze.

Badanie penetracyjne PT można realizować techniką barwną (obserwacja wskazań w świetle białym) oraz techniką fluorescencyjną (obserwacja wskazań w świetle UV). W obu przypadkach muszą zostać zachowane odpowiednie wymagania odnośnie warunków obserwacji wskazań (warunki oświetlenia powierzchni badanej).

Wynikiem badania penetracyjnego jest wskazanie, które ma charakter liniowy lub nieliniowy, a jego ocenę przeprowadza się według zadanych kryteriów (normy, specyfikacje).

Metoda ma zastosowanie do szerokiego zakresu materiałów metalowych (w tym aluminium, stali austenitycznych, tytanu itp.) oraz niemetalowych, np. tworzyw sztucznych, ceramiki (za wyjątkiem materiałów o znacznej porowatości).